Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Υπάρχουν και αυτοί που απλώς δίνουν ρεσιτάλ βλακείας.

Κοίταξα στο δρόμο και είδα τα πιτσιρίκια περιχαρή να κάνουν τούμπες στο χιόνι.

οίταξα στα social και είδα συμπτυγμένο όλο το μεγαλείο μας στην ίδια εικόνα, σε δεκάδες φωτογραφίες.

αντού απέραντη ευτυχία και χαμόγελα. Τζάκια να τρίζουν από θερμότητα, μπριζολίδια στα κάρβουνα και ζεστό κρασί, τεράστια μπαλκόνια με φυτά να σπάνε απ' το χιόνι.

Θέλησα να πάρω και μια ιδέα του τί γίνεται στους δρόμους: Παντού χαμός!

trong>Γραφικός χαμός φυσικά. Όπως γραφική είναι και η βλακεία που μας δέρνει.

όδες να γλιστρούν επικίνδυνα, κορναρίσματα και βρισίδια. Αμάξια σταματημένα στη μέση του δρόμου, με τους οδηγούς με τη μύτη σχεδόν ν' ακουμπά στο χιόνι να προσπαθούν να μάθουν πώς "φορούν τις αλυσίδες".

ι είναι η αλυσίδα, μάνα μου; Ξένη γλώσσα που πρέπει να κάνεις κάνα δυο χρόνια φροντιστήριο για να μάθεις τα βασικά;

φού ήσουν προνοητικός (σπάνιο φαινόμενο για τα δεδομένα μας) και την αγόρασες, κάνε κάνα δυο πρόβες στο σπιτάκι σου πριν ξεκινήσεις. Δεν είναι ανάγκη να αρχίσεις τις διαβουλεύσεις με τους συνοδοιπορούντες σου μες το δρόμο, μες τον κακό χιονιά.

Υπήρχαν βέβαια και αυτή που το κατείχαν το άθλημα, αλλά προτίμησαν να μπλοκάρουν τους υπόλοιπους, γιατί... "φτου σου, ρε γμτ. Δεν το σκέφτηκα να τις φορέσω από το σπίτι".

αι όπως πάντα, υπήρχε και η πλειοψηφία (δεν χάνει αυτή με τίποτα) που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και στις οδηγικές της ικανότητες και -φυσικά- στο όχημα. Και ξεκίνησε λοιπόν η πλειοψηφία να πάρει γάλα και κορν φλέικς για το παιδί στην παραδίπλα γειτονιά χωρίς τα απαραίτητα.

μ, δεν είναι το αμάξι έλκηθρο, φιλαράκο μου. Αλλά, ακόμα κι αν νομίζεις κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν έχεις την ικανότητα να το διευθύνεις. Τι μουγκρίζεις σαν μοσχάρι τώρα που κόλλησες και αναγκάζεσαι να γυρίσεις με τα πόδια;

Κοίταξα ύστερα κάτω από τις τέντες. Και είδα δεκάδες σπουργίτια να προσπαθούν να προστατευτούν. Κοίταξα στις πυλωτές, σε απόμερες απάγκιες γωνίες και είδα αδέσποτα γατάκια νηστικά να τρέμουν απ' το κρύο.

Κοίταξα λίγο παραπέρα... στις πολυκατοικίες που οι ένοικοι δεν έχουν να πληρώσουν για πετρέλαιο. Στα χαμόσπιτα που οι μανάδες βλέπουν τα βλαστάρια τους με μελανά χεράκια από το κρύο.

Κοίταξα στην οικοδομή απέναντι που οι εργάτες έστρωναν πλακάκι. Τους ανθρώπους στη Λαϊκή που ξεχιόνιζαν τους πάγκους με τα μανταρίνια και ξεπούλαγαν όσο όσο για να προλάβουν να γυρίσουν σπίτι τους.

οίταξα λίγο παραπέρα, το ασθενοφόρο που δεν μπορούσε να περάσει στους φρακαρισμένους δρόμους, τους συγγενείς του ασθενούς να ουρλιάζουν και να παρακαλούν για μια βοήθεια, τον τροχονόμο που προσπαθούσε μούσκεμα να σου πει πως δεν πάει από δω και πάνω. Είδα κι εσένα να τον βρίζεις για την προσπάθειά του να σε προστατέψει.

Κοίταξα και σ' εκείνες τις γνωστές γωνιές του κέντρου που κάποιος άστεγος, τρελός, παράνομος (πες τον όπως θες) τις έχει κάνει σπίτι του.

Κοίταξα το παλικάρι του delivery που έμεινε με το μηχανάκι στο στενό και συνέχισε να φέρει τον καφέ σου με τα πόδια, βρίζοντας θεούς και δαίμονες που έχασε για σήμερα το μεροκάματο.

Κι ύστερα κοίταξα ξανά εσένα κι εμένα που ποστάρουμε ανενδοίαστα την ευτυχία μας! Την άσπρη μέρα μας! Την Ελπίδα μας!

ωρίς να μας περάσει απ' το μυαλό ούτε στιγμή πως ο δικός μας πανέμορφος Χιονιάς είναι Φονιάς και κατάρα για πολλούς συνανθρώπους μας.

Εμάς που δεν σκεφτήκαμε να πετάξουμε ένα ψιχουλάκι στο δρόμο για να σώσουμε _ ή να βοηθήσουμε έστω_ ένα σπουργίτι.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ