Γράφει ο Παναγιώτης Μητσόπουλος*

Είναι αυτές οι μέρες, οι στιγμές και οι εικόνες στην γωνία Πατησίων με Στουρνάρη μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Είναι η μυρωδιά της επανάστασης απέναντι σε ένα καθεστώς που δεν μπόρεσε να τους σταματήσει. Οι νεκροί είναι νεκροί, οφείλεται να ΤΙΜΟΥΝΤΑΙ και μικρή σημασία έχει αν δολοφονήθηκαν μέσα ή έξω από την ιστορική πύλη. Είτε από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, είτε από την σφαίρα του Νικόλαου Ντερτιλή, είτε από το άρμα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Άρα η οποιαδήποτε συζήτηση περί αυτού αποκτά μισαλλόδοξο και γραφικό χαρακτήρα.

Με τον ίδιο γραφικό τρόπο όμως στην Ελλάδα το αφήγημα της αριστεράς περνάει από γενιά σε γενιά σαν ένα παραμύθι με λάθος κατακλείδα και ιστορικές ανακρίβειες που δεν τιμούν ούτε αυτούς που έπεσαν εκείνο το βράδυ ούτε αυτούς που το διηγούνται. Θα ακουστεί στην σημερινή πορεία πως "Η Χούντα δεν τελείωσε το 73'' , υπονοώντας πως ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζεται ο αυταρχισμός της εξουσίας και δη της δεξιάς. Το αν τελείωσε ή όχι μπορεί να το κρίνει ο καθένας μόνος του.

Ιστορικές ανακρίβειες λοιπόν, καθώς πράγματι η Χούντα δεν τελείωσε το 73. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ΔΕΝ οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος αλλά στην αλλαγή της φρουράς. 25 Νοεμβρίου του 1973 ο Δημήτριος Ιωαννίδης, σχεδόν μια βδομάδα μετά, ρίχνει τον καλό του φίλο Παπαδόπουλο και όντας επικεφαλής κορυφαίων αξιωματικών ό άλλοτε διοικητής της ΕΑΤ-ΕΣΑ αναλαμβάνει την εξουσία και γίνεται ο πιο σκληρός δικτάτορας της μεταπολεμικής Ελλάδας για περίπου 8 μήνες. Οι αγώνες των φοιτητών οδήγησαν λοιπόν στην ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη με ότι αυτή συνεπάγεται για την συνέχεια και όχι στην πτώση της ΧΟΥΝΤΑΣ όπως ωθείστε να λέγεται..