Ο ρόλος του γονέα είναι ο πιο δύσκολος και απαιτητικός ρόλος που θα αναλάβετε στη ζωή σας, αφού η «τέχνη» αυτή δεν διδάσκεται ως επιστήμη σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή. Αντίθετα, μαθαίνεται μέσα από την εμπειρία και την καθημερινή τριβή.

Συχνά προσπαθώντας να αναθρέψουμε σωστά τα παιδιά μας, ακολουθούμε συμπεριφορές και στάσεις που τα επηρεάζουν βαθιά και επιδρούν αρνητικά στον εσωτερικό τους κόσμο.

Τα λάθη αυτά είναι σημαντικό να τα αναγνωρίζουμε, να τα αποδεχόμαστε για να κινητοποιηθούμε και να μην επιτρέψουμε να βλάψουν αργότερα την ψυχική υγεία τόσο παιδιών μας και των απογόνων τους.

1. Δεν δείχνουμε την αγάπη μας

Για τα παιδιά μας είμαστε ολόκληρος ο κόσμος! Φανταστείτε λοιπόν πώς μπορεί να νιώθει ένα μικρό παιδί όταν δεν λαμβάνει την αγάπη και τη στοργή που δικαιούται.

Ως γονείς δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για την κάλυψη των οικονομικών και εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών μας, αλλά οφείλουμε να τους προσφέρουμε απλόχερα και την απαραίτητη συναισθηματική ασφάλεια. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα τρυφερά λόγια και οι επιδοκιμασίες τους δείχνουν έμπρακτα ότι είναι πολύτιμα για εμάς.

– Τι επιπτώσεις έχει η συναισθηματική στέρηση στη ψυχοσύνθεση των παιδιών;

Η απουσία στοργής και τρυφερότητας επιδρά αρνητικά στην αυτοεκτίμηση των παιδιών. Τα κάνει να μην αγαπούν τον εαυτό τους και να αισθάνονται συνεχώς μοναξιά και εγκατάλειψη.

ο συναισθηματικό κενό δημιουργεί ανασφάλειες στα παιδιά και τα κάνει να νιώθουν φόβο, όταν αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους.

έλλειψη αγάπης δύναται να επιφέρει στα παιδιά χαμηλή σχολική επίδοση, μαθησιακές δυσκολίες και γλωσσικές διαταραχές.

ίναι σημαντικό να θυμόμαστε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη την αποδοχή και την αναγνώρισή μας για να σχηματίσουν μια υγιή εικόνα για τον εαυτό τους.

2. Διαφωνούμε πολύ συχνά μπροστά στα παιδιά

Οι συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ των γονέων επηρεάζουν σημαντικά τη ψυχική υγεία των παιδιών όπως και τις μελλοντικές τους σχέσεις ως ενήλικες. Τις περισσότερες φορές μάλιστα αισθάνονται τα ίδια υπεύθυνα για τους τσακωμούς και νιώθουν ένοχα για ό, τι συμβαίνει.

Μεγαλώνοντας οι άνθρωποι που ως παιδιά έχουν βιώσει έντονες αψιμαχίες στο οικογενειακό τους περιβάλλον τείνουν είτε να αποφεύγουν συστηματικά τις συγκρούσεις ή να κακοποιούν και εκείνα τους άλλους. Τα αγόρια συνηθέστερα ακολουθούν το παράδειγμα του πατέρα τους ενώ τα κορίτσια ασυνείδητα επιλέγουν να δείξουν ότι είναι το ισχυρό φύλο.

Σαφέστατα μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας δεν μπορούμε πάντα να αποφεύγουμε τους διαπληκτισμούς μπροστά στα παιδιά. Μερικές φορές είναι αναπόφευκτοι. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι σημαντικό να τους διαχειριστούμε εποικοδομητικά, ώστε να μάθουμε στα παιδιά μας να αναπτύσσουν δεξιότητες επίλυσης συγκρούσεων. Έτσι, είναι καλό να τους εξηγούμε με απλά λόγια πως όλοι οι άνθρωποι μπορεί να τύχει κάποια στιγμή να διαφωνήσουν έντονα, χωρίς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπιούνται. Έπειτα, είναι καλό να μας βλέπουν να επανασυνδεόμαστε και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.

3. Οι πατέρες δεν δίνουν αρκετή προσοχή στα παιδιά τους

Νέα παγκόσμια έρευνα καταδεικνύει πως η πατρική αγάπη και παρουσία είναι ιδιαίτερα σημαντική για την υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός παιδιού.

Τα τελευταία χρόνια κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι μια ισχυρή σχέση μητέρας – παιδιού αρκούσε για την υγιή ανατροφή των παιδιών και ότι ο ρόλος του πατέρα περιοριζόταν στην κάλυψη των βιοποριστικών και οικονομικών αναγκών της οικογένειας.

Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται αφού με βάση τα ευρήματα του καθηγητή Ronald Rohner “η πατρική αγάπη αποτελεί το κλειδί για τη υγιή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών”.

Η έλλειψη μάλιστα της προσοχής του πατέρα επηρεάζει τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια.

Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτή η έλλειψη στην ενήλικη τους ζωή;

Τα κορίτσια συνήθως εκδηλώνουν δυσκολίες στην οικοδόμηση συναισθηματικών / ρομαντικών σχέσεων, ενώ τα αγόρια ακολουθούν το πρότυπο του πατέρα τους.

ενικά τα παιδιά που βίωσαν την έλλειψη γνήσιου ενδιαφέροντος από τον πατέρα τους τείνουν να γίνονται αγχώδη, ανασφαλή και δείχνουν σαν να έχουν πάντα την ανάγκη να έχουν κάποιον δίπλα τους για να σταθούν στα πόδια τους.

πομένως, γίνεται κατανοητό πως η συμμετοχή του πατέρα στο μεγάλωμα των παιδιών είναι απαραίτητη. Πιο συγκεκριμένα για να δημιουργήσουμε άτομα με υγιείς προσωπικότητες θα πρέπει να φροντίσουμε να αποκτήσουμε μια σταθερή οικογένεια, όπου και οι δύο γονείς δεσμεύονται να αναθρέψουν τα παιδιά τους από κοινού είτε είναι χωρισμένοι είτε ζουν μαζί.

4. Υποβαθμίζουμε τα συναισθήματά τους

Ορισμένες φορές τα μικρά παιδιά αναστατώνονται για πράγματα που στους ενήλικες φαίνονται ανούσια. Αλλά, αντί για κατανόηση λαμβάνουν επίκριση λ.χ. «Τα αγόρια δεν κλαίνε, αυτό είναι ανόητο» κ.ά. ή μπορεί να δεχτούν προσταγές π.χ. «Σταμάτα τώρα να κλαις, δεν χρειάζεται να θυμώνεις!» κ.ά. Αυτές οι αντιδράσεις υποβαθμίζουν τα συναισθήματα των παιδιών.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το παιδί να αισθάνεται έντονη μοναξιά, να καταπνίγει τα συναισθήματά του και βαθμιαία να οδηγείται στην απόσυρση, αφού γνωρίζει ότι δεν θα έχει την ανταπόκριση που χρειάζεται σε ό, τι το απασχολεί.

Πρόσθετα, στην ενήλικη ζωή οι άνθρωποι που αδυνατούν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους, καταστέλλουν τον θυμό τους ώσπου στο τέλος εκρήγνυνται.

Είναι λοιπόν ιδιαίτερα σημαντικό να διδάξουμε στα παιδιά μας να αναγνωρίζουν αλλά και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους για να μάθουν να τα αποδέχονται και να κατανοούν καλύτερα τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους!

5. Απαιτούμε να είναι τέλεια

Κάθε γονιός πιστεύει και ελπίζει ότι το παιδί του έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα: εξυπνάδα, ομορφιά ή μια σπάνια ικανότητα. Αυτή η προσδοκία έχει σαν αποτέλεσμα να απαιτούμε το τέλειο, το οποίο σαφέστατα δεν υπάρχει.

Τα παιδιά επειδή εμπιστεύονται τους γονείς τους προσπαθούν να κάνουν ό, τι καλύτερο για να μην τους απογοητεύσουν.

Ωστόσο, στην πρώτη δυσκολία καταρρέουν, αφού συνεχώς σκέπτονται πώς τα βλέπουν οι άλλοι και τι προσδοκούν από αυτά. Επίσης, νιώθουν αναποτελεσματικά και ότι δεν είναι άξια αγάπης.

Η αποτυχία σε ένα τεστ ή σ’ έναν διαγωνισμό δεν κάνει το παιδί «άχρηστο». Η αποτυχία είναι κομμάτι της ζωής μας και θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τη θετική της πλευρά. Οι δυσκολίες άλλωστε μας κάνουν πιο δυνατούς.

Μην ξεχνάτε να ενθαρρύνετε και να επιβραβεύετε τα παιδιά σας!

6. Δεν δίνουμε στα παιδιά μας το δικαίωμα της επιλογής.

Κάθε παιδί πρέπει να έχει το δικαίωμα να κάνει μια επιλογή (με υποστήριξη βέβαια και ανάλογα με την ηλικία του).

Όταν όμως οι γονείς αποφασίζουν διαρκώς για τα παιδιά τους, δεν τα αφήνουν να είναι αυτόνομα και να κάνουν λάθη.

Η αδυναμία λήψης αποφάσεων καθιστά τους ανθρώπους ανίκανους στην επίλυση προβλημάτων. Έτσι, χρειάζονται πάντα κάποιον να τους βοηθήσει. Αυτός είναι και ο λόγος που αντικρίζουμε γύρω μας άτομα σαράντα και πενήντα ετών να εξαρτώνται ακόμη από τις οικογένειές τους ή από τη γνώμη των γονιών τους.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα τόσο αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον και χωρίς να έχουν τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής δυσκολεύονται να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, επειδή δεν γνωρίζουν καν τι θέλουν.

«Τα καλύτερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι οι ρίζες της υπευθυνότητας και τα φτερά της ανεξαρτησίας.»

trong>Denis Waitley