Όσο και αν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εμφανίζει το κόμμα του ως ενιαίο και με κοινή γραμμή, η κατάσταση φαίνεται πως δεν είναι ακριβώς έτσι στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η ισχυρότερη τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι “53+”. οι οποίοι έχουν άτυπο αρχηγό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, εξέδωσαν ένα κείμενο από την πανελλαδική τους συνδιάσκεψη μέσα από το οποίο ασκούν κριτική στην αντιπολίτευση που ασκεί το κόμμα και παίρνουν σαφείς αποστάσεις από τις διαφαινόμενες επιδιώξεις του Αλέξη Τσίπρα για μετασχηματισμό του κόμματος.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να γίνει λίγο πριν το Πάσχα και ενόψει αυτού οι “53” τονίζουν πώς το διάστημα μέχρι τότε θα πρέπει να αξιοποιηθεί για “αναστοχασμό” αλλά παράλληλα αυτό θα γίνει “εν κινήσει” ώστε να μην διακοπεί η αντιπολίτευση έναντι της Κυβέρνησης.

Παρότι συμφωνούν με τη θέση του Αλέξη Τσίπρα πώς το ποσοστό των εκλογών δίνει σιγουριά στον αρχηγό του κόμματος και δεν τον αμφισβητεί, θέτουν τις δικές τους διαφωνίες αναφορικά με τον τρόπο που πρέπει να γίνεται η αντιπολίτευση

Χαρακτηριστικά αναφέρουν πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να “πάρει αλλιώς το τιμόνι” και τονίζουν πως πρέπει όλοι να παραδεχτούν “πως η μετεκλογική στάση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πολλές φορές υποτονική και αμήχανη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται πολλές φορές σαν να μην έχει βρει ακόμα τον αντιπολιτευτικό βηματισμό του, σαν να μην έχει ξεκαθαρίσει τι είδους αντιπολίτευση θέλει και έχει σκοπό να κάνει.”

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο

Ι .ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΜΕ, ΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ, ΤΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΣ

υτό ήταν το κεντρικό θέμα της πανελλαδικής συνάντησης της Πρωτοβουλίας Μελών 53+ που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 9-10/11 στο ξενοδοχείο ΟΣΚΑΡ.

ια συνάντηση ανοιχτή, στην οποία κλήθηκαν μέλη και φίλοι του κόμματος προκειμένου να καταθέσουν απόψεις, προτάσεις και προβληματισμούς, τόσο ως προς το πολιτικό διακύβευμα όσο και για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες.

Σε μια εποχή που ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός επελαύνει… Που κοινωνικά-εργασιακά-ατομικά/συλλογικά δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων απειλούνται.. Που φασιστικές, ρατσιστικές, μισαλλόδοξες συμπεριφορές επιτάσσουν τη δημιουργία ενός ισχυρού κινήματος αλληλεγγύης…

Σε αυτή τη συγκυρία – και με οδηγό την αριστερή, ριζοσπαστική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, τα διδάγματα από την κυβερνητική εμπειρία καθώς και την ανάγκη συνάντησης του κόμματος με όσο το δυνατόν πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας, είναι διαρκής και επιτακτική η ανάγκη για όλες και για όλους μας να συναντιόμαστε, να συζητάμε, να συνθέτουμε.

Βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματός μας. Προχωράμε με αίσθηση της ιστορικής μας ευθύνης και της ιστορικής δυνατότητας να οικοδομήσουμε ένα μεγάλο, λαϊκό, δημοκρατικό ως προς τις λειτουργίες του, ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς.

Ένα κόμμα που η «ωρίμανσή του» θα συνδέεται με μια νέα ριζοσπαστικοποίηση στις νέες συνθήκες. Ένα κόμμα που η οικολογία θα είναι στον πυρήνα της λογικής και της πολιτικής του παρέμβασης άρρηκτα δεμένη με την υπεράσπιση της εργασίας.

Ένα κόμμα ριζωμένο στις λαϊκές γειτονιές, ταξικά και κοινωνικά μεροληπτικό. Ένα κόμμα που θα τολμά, θα ανοίγει ζητήματα, θα δημιουργεί ρωγμές, όπως έγινε, για παράδειγμα, με τη συμφωνία των Πρεσπών.

Ένα κόμμα φεμινιστικό, νεανικό, κινηματικό, αλληλέγγυο, αντιπολεμικό, διεθνιστικό, ένα κόμμα που θα πολεμάει την ομοφοβία, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό, ένα κόμμα που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Θεωρούμε ότι η Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής, αποτυπώνει ξεκάθαρα τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχει ως όραμα τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, επαναβεβαιώνει τις ιδρυτικές και θεμελιακές του αξίες της ισότητας, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, σκιαγραφεί τους βασικούς προγραμματικούς άξονες δράσης για το επόμενο διάστημα και θέτει τις κοινωνικές ανισότητες και την καταπολέμησή τους ως μία από τις προτεραιότητες της πολιτικής του, η οποία μαζί με τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα αποτελούν τη βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις σήμερα.

Επίσης, περιγράφει σε αδρές γραμμές τους στόχους και τις κατευθύνσεις ανασυγκρότησης του κόμματος και τους τρόπους που αυτό είναι επιθυμητό να λειτουργεί, που αποτελούν αφετηρία και της δικής μας σκέψης και του προβληματισμού στο παρόν κείμενο.

ροχωράμε έχοντας επίγνωση των δυσκολιών και του συσχετισμού δύναμης σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αλλά και με την πεποίθηση ότι οι ιδέες και οι πρακτικές της Αριστεράς μπορούν να εμπνεύσουν, να συνεγείρουν, να κερδίσουν, να γίνουν πλειοψηφικές.

Εξάλλου, εύκολα μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι διεθνώς ένας ανοδικός κύκλος αγώνων έχει ήδη ξεκινήσει, με αιχμές τις ανισότητες, το προσφυγικό και την κλιματική κρίση. Με αυτή την έννοια, το 3ο Συνέδριό μας οφείλει όχι μόνο να συμπεριλάβει στην ύλη του την προγραμματική ύλη που κινητοποιεί παγκόσμια διεκδικήσεις και αντιστάσεις, αλλά και να προτείνει ταυτόχρονα τρόπους συμμετοχής στην ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων.

πιπλέον, στον δρόμο προς το συνέδριο, πρέπει όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να εμπλακούν στη συζήτηση για δύο μείζονα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας:

) τι αντιπολίτευση, τι είδους πολιτική ως αντιπολίτευση, θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποιο πρόγραμμα, με ποιον τρόπο

) τι είδους κόμμα θέλουμε, τι είδους κόμμα θα οικοδομήσουμε.

Α. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπολίτευση

Μετά την εκλογική ήττα, είναι λογικό ένα κόμμα να περνάει μια μεταβατική περίοδο, ακόμα κι αν αυτή η ήττα έγινε με τον πιο «προνομιακό» τρόπο, με πολύ μεγάλο ποσοστό, μετά από τεσσεράμισι χρόνια δύσκολης διακυβέρνησης, και χωρίς να τίθεται από πουθενά η συνήθης αμφισβήτηση της ηγεσίας που είθισται να συνοδεύει τις εκλογικές ήττες στα αστικά κόμματα, ενώ μάλιστα έχουμε το μάλλον πρωτοφανές φαινόμενο το κόμμα να μαζικοποιείται μετά την εκλογική ήττα.

Όντως, δεν προκύπτει ανάγκη να αμφισβητήσει κανείς κανέναν. Προκύπτει όμως αδιαμφισβήτητα, ανάγκη συλλογικού αναστοχασμού, ανάγκη κριτικής αξιολόγησης της κυβερνητικής και κομματικής εμπειρίας από το 2015 μέχρι σήμερα.

trong>Αυτή η περίοδος αναστοχασμού του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει του 3ου Συνεδρίου του, θα πρέπει να γίνει αναγκαστικά εν κινήσει, καθώς ο αντίπαλος, που πλέον έχει στα χέρια του την κυβερνητική εξουσία, επιτίθεται με σφοδρότητα στα εργασιακά, δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, στις δημοκρατικές κατακτήσεις και τις ελευθερίες.