Ο Νούτσος και ο Παλάσκας, παρά τη μικρή μέχρι τότε εμπλοκή τους στην επανάσταση και παρά τη συναναστροφή τους αρχικά με τους Τούρκους, ήταν εξαιρετικοί άντρες και θα μπορούσαν να αποδειχθούν πολύ χρήσιμοι στον αγώνα, αν δεν μεσολαβούσε η άδικη δολοφονία τους.

[caption id="attachment_676" align="alignright" width="229"] Γιώργος Πύργαρης - Συγγραφέας, ιστορικός, ερευνητής[/caption]

Το μεγάλο ερώτημα όμως εδώ είναι αν ο Οδυσσέας διέταξε τη δολοφονία ή αν ο έλεγχος ξέφυγε από τα χέρια του. Ανασύρουμε λοιπόν σήμερα από την ομίχλη του χρόνου τη διήγηση ενός εκ των πρωτοπαλίκαρων του Ανδρούτσου, που βρισκόταν εκείνη την αποφράδα ημέρα στη Δρακοσπηλιά και είδε όλα όσα συνέβησαν με τα μάτια του. Πρόκειται για τον Παρασκευά Κουρκουμέλη ο οποίος έζησε ως τα 1878 και είχε ανέλθει στο αξίωμα του Συνταγματάρχη πεζικού.

Κατά τα ξημερώματα της 25ης Μαϊου 1822 ο Οδυσσεύς Ανδρίτζου διέκρινε να μαυρίζει κάτι προς τον δρόμο της Γουλίνιστας. Σε λίγο ο μαύρος αυτός όγκος έγινε καθαρότερα ορατός και όλοι είδαν ότι ήταν ένοπλοι που έρχονταν προς τα κει. Πριν όμως οι ένοπλοι αυτοί φθάσουν στο στενό, όπου τους είχαν στήσει καρτέρι, ο Οδυσσεύς διέταξε τους στρατιώτες του να σηκωθούν και να τον ακολουθήσουν. Οι στρατιώτες τον υπάκουσαν χωρίς αντίρρηση. Εγύρισαν πίσω, έπιασαν τη Νεκρόπολη κι έπιασαν άλλο στενό.

‘’Εδώ θα τους περιμένουμε!’’, είπε ο Οδυσσεύς και τους διέταξε να καταλάβουν νέες επίκαιρες θέσεις.

Ας δούμε λοιπόν την ενδιαφέρουσα διήγηση του Κουρκουμέλη...

‘’Ο Οδυσσεύς άφησε παραδόξως τους κυβερνητικούς, οι οποίοι ήσαν οι Νούτσος και Παλάσκας με εβδομήντα στρατιώτας να πλησιάσουν ανενόχλητοι και να διευθυνθούν προς το στρατόπεδόν του. Όταν δε εκείνοι επέρασαν είπε...

2 style="text-align: center;">''Ας τό 'βρουν από άλλους,

span>εγώ δεν το κάνω!''

ι στρατιώτες του όμως μόλις είδαν τις κόκκινες σημαίες των κυβερνητικών, τους επήραν για Τουρκαλβανούς και τους επυροβόλησαν. Εκείνοι φοβήθηκαν κι έτρεξαν και κλείστηκαν όσοι επρόφτασαν, μέσα σ' ένα ερημοκκλήσι. Ο Οδυσσεύς ακούγοντας τους πυροβολισμούς, έτρεξε στο μέρος εκείνο και εμπόδισε τα παλικάρια του να κακοποιήσουν τους κυβερνητικούς αλλ' ο Νούτσος και ο Παλάσκας δεν ήθελαν να βγουν από το ερημοκκλήσι. Οι οπλοφόροι όμως που τους συνόδευαν δεν έκαναν καμία αντίσταση. Κατέθεσαν τα όπλα και ζήτησαν το έλεος του Ανδρούτσου.

''Μη φοβάστε'' τους είπε εκείνος ''και δε σας πειράζει κανείς''

Έπειτα εστάθηκε απέναντι στο ερημοκκλήσι και με δυνατή φωνή διέταξε το Νούτσο και τον Παλάσκα, τους μόνους κλεισμένους μέσα, να βγουν. Ο Αλέξιος Νούτσος έχοντας εμπιστοσύνη στον Οδυσσέα, εβγήκε, χωρίς αντιλογία. Αλλ' ο Παλάσκας εφώναξε...

-''Δε βγαίνω! Δε σε θαρρεύομαι βρε μπαμπέση!''

'Εγώ μπαμπέσης;;'' απάντησε ο Οδυσσεύς. Και το λες εσύ αυτό μωρέ Παλάσκα; Δε σε βρήκα στο Σουληνάρι, στη Γρανίτσα, στον Αη Γιώργη που ήσουν με τους Τούρκους; Σε επείραξα; Έβγα έξω από το σπίτι του Θεού Παλάσκα!''

Αλλ' ο Παλάσκας επέμεινε να μη βγαίνει και μάλιστα να βρίζει δυνατά τον Οδυσσέα. Τότε πια ο Οδυσσεύς εθύμωσε και είπε στους στρατιώτες του...

2 style="text-align: center;">-''Κάντε τους ό, τι διάλο θέλετε!''

'Θα βάλουμε φωτιά να τόνε κάψωμε καπετάνιε!'' έλεγαν οι φανατισμένοι συμπολεμισταί του Ανδρούτσου.

'Κάφτε τον!'' είπε ο αρχηγός.

Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά ο Παλάσκας, φοβήθηκε και βγήκε, γιατί κατάλαβε πια ότι οι οπλοφόροι του είχαν καταθέσει τα όπλα.

Επήγαν τότε όλοι μαζί στο Δαδί. Εκεί ο Οδυσσεύς λησμονώντας τα όλα, εφιλοξένησε σπίτι του τον Νούτσο και τον Παλάσκα, σα να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα μεταξύ τους. Αμφοτέρους επεριποιήθη πολύ ο μεγαλόφρων Οδυσσεύς ευμενέστατα, ως παλαιούς φίλους του, τον Νούτσον μάλιστα και ως ευεργέτην του εν Ιωαννίνοις. Μετά πολλάς ομιλίας περιστραφείσας εις τα της καταδιώξεως αυτού υπό της κυβερνήσεως, ο Οδυσσεύς εξέφρασεν την άκραν αυτού επιθυμίαν να έλθη εις συνεξήγησιν με την κυβέρνησιν. Έπειτα έφαγαν μαζί και ανεπαύοντο.

Στο μεταξύ, οι χωρικοί στρατιώτες του Οδυσσέως και μάλιστα οι Αθανάσιος Τσούτσος και Παπαοικονόμος από το Δαδί, ο Λαζαρής από την Αράχωβα, ο Γιάννης Ντρίτζουλας από τα Χώστια (ο γνωστός Δρίτσουλας μετέπειτα από το ολοκαύτωμα Σκουρτανιώτη στο Μαυρομάτι Θηβών), ο Κόλιας Κόλια από το Κακόσι, μαζεύτηκαν παράμερα κι έκαναν ένα είδος συσκέψεως. Η ιδέα να συμβιβαστεί ο αρχηγός τους με τους Νούτσο, τον Παλάσκα και τους άλλους κοτζαμπάσηδες της Λειβαδιάς, δε τους εσύμφερε καθόλου, γιατί τότε αυτοί θα έχαναν τη μικρή υπεροχή που είχαν αποχτήσει κατά την επανάσταση και θα εταπεινώνοντο όπως πρώτα.

-''Να τους σκοτώσουμεν λοιπόν!'' φωνάζει ο Θανάσης Τσούτσος ''είναι προδότες!''

'Θάνατος στους προδότες!'' επαναλαμβάνουν οι άλλοι.

Συσσωματωμένοι και μανιώδεις ορμούν και μπαίνουν στο κατάλυμα του Οδυσσέως. Αρπάζουν τον Ανδρούτσο σηκώνοντάς τον στα χέρια, τον βγάζουν έξω από το σπίτι φωνάζοντες ότι αυτήν τη φορά δεν τον ακούνε και τον φέρνουν αρκετά μακριά. Στο μεταξύ οι άλλοι αρπάζουν το Νούτσο και τον Παλάσκα, τους σπρώχνουνε λίγο πιο έξω από το σπίτι και τους σκοτώνουν με τα γιαταγάνια!

Αλλ' ο Οδυσσεύς μαντεύοντας το κακό που θα γινόταν, εξαγριώνεται εναντίον εκείνων που τον κρατούσαν, τους ξεφεύγει από τα χέρια και τρέχοντας φτάνει στον τόπο της ανθρωποσφαγής, αλλά δυστυχώς πολύ αργά, γιατί οι δύο δυστυχισμένοι αντιπρόσωποι της κυβέρνησης, ήταν πια κομματιασμένοι.

-''Κερατάδες!'' εφώναξε τότε ο Οδυσσεύς ''Μεγάλο κακό εκάνατε! Μεγάλο!'' κι έτρεξε να σώσει τον ταχυδρόμο Λάππα που είχαν σκοπό να τον κομματιάσουνε και αυτόν. Ευτυχώς ο Οδυσσέας τον βρήκε ζωντανό, τον έλυσε και του είπε...

'Φύγε κακομοίρη μου...''

Ο Λάππας το έβαλε στα πόδια και χάθηκε κατά τον δρόμο της Λειβαδιάς, όπου έφερε τη φοβερή είδηση...

2>Συνεχίζεται…