της Χριστόφιλης Βασιλάκου

ς υποθέσουμε πως θέλεις να περάσεις στην απέναντι όχθη του ποταμού και βρίσκονται μπροστά σου δύο βάρκες.

Βρίσκεσαι σε δίλημμα;

‘Οσο κι αν σκεφτείς ποια βάρκα σε συμφέρει να διαλέξεις, τελικά σε μία από τις δύο θα πληρώσεις το αντίτιμο, θα μπεις και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα φτάσεις.

Τι θα συμβεί όμως αν οι δύο βάρκες είναι πανομοιότυπες, αν το κόμιστρο είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά στη μία βάρκα σου προσέφεραν σοκολάτες και στην άλλη σουβλάκια για να σε δελεάσουν;

Αν είσαι νηστικός, θα επιλέξεις τα σουβλάκια.

Αν πάλι έχεις φάει, θα επιλέξεις το επιδόρπιο.

Θα επιλέξεις όμως!

Σύμφωνα με τα γούστα ή τις ανάγκες σου, θα διαλέξεις αυτό που σε συμφέρει περισσότερο και σε μία από τις δύο θα επιβιβαστείς.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ΄ αυτή τη ζωή.

Φαντάσου να επιθυμούσες ταυτόχρονα και τις σοκολάτες και τα σουβλάκια.

Σε ποια από τις δύο βάρκες θα έμπαινες;

Θα περίμενες να ξεθυμάνει η επιθυμία;

Θα άρχιζες τα παζάρια με τους βαρκάρηδες;

Θα πλήρωνες και τα δύο εισιτήρια για να κερδίσεις το κέρασμα;

‘Eτσι είναι η ζωή: Πάντα κάτι πρέπει να επιλέξουμε και κάποια να αφήσουμε. Να αποφασίσουμε χωρίς καθυστερήσεις.

Ποιος μπορεί να μπαίνει ταυτόχρονα σε δύο βάρκες;

Όποιος πορεύεται έχοντας το ένα πόδι σε μία βάρκα και το άλλο σε μία άλλη καταλήγει να “κατουράει” το παρόν του, λέει μια παλιά ιστορία.

Για σκέψου το αυτό.

Για σκέψου πόσες φορές στάθηκες μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι ανίκανος ν’ αποφασίσεις ποιο δρόμο να διαλέξεις;

Πόσο χρόνο έχασες;

‘Η μήπως περιμένεις ακόμη;

Mήπως περιμένεις να φτάσει κάποιος άλλος, πιο αποφασιστικός από εσένα, για να τον ακολουθήσεις;

Μήπως άφησες το δικαίωμά σου να επιλέγεις στα χέρια κάποιου άλλου;

Mήπως ξέχασες ποιος είσαι και για πού ξεκίνησες;

Μήπως πέρασε η ζωή δίπλα σου και δεν το πήρες χαμπάρι;

Mήπως δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι η ζωή είναι μια μέχρις εσχάτων μάχη ανάμεσα στις δυνατότητες επιλογής;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα _ ούτε και να τα κάνουμε όλα μπορούμε.

Αυτό που είναι αναφαίρετο δικαίωμα και διαρκής υποχρέωσή μας είναι η επιλογή. Η επιλογή όμως συνδέεται άμεσα με την απώλεια.

Επιλέγω όμως σημαίνει εγκαταλείπω!

Και αυτό είναι που πρέπει να μάθουμε να αντέχουμε.

Επιλέγω μια σχέση, μια δουλειά, μια ιδέα σημαίνει απορρίπτω τουλάχιστον μία άλλη ή όλες τις άλλες.

Οι επιλογές είναι άπειρες. Ο χρόνος μας όμως είναι πεπερασμένος.

Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό για να μην εγκλωβιστούμε στην αναποφασιστικότητα.

Επιλογή σημαίνει αποκλείω όλες τις άλλες επιλογές.

Και όταν αυτό αφορά βάρκες ή δρόμους ή γενικώς άψυχα πράγματα, αφορά μόνο εμάς.

Όταν όμως αφορά ανθρώπους τα πράγματα περιπλέκονται.

Ας δούμε για παράδειγμα την περίπτωση που αποφασίζετε να παντρευτείτε το άτομο που αγαπάτε εσείς και όχι αυτό που είναι τρελά ερωτευμένο μαζί σας.

Είστε σίγουροι για την απόφασή σας; ‘H μήπως ανησυχείτε για το άτομο που θα πληγώσετε με την επιλογή σας;

Αλήθεια, θα ακυρώνατε το γάμο σας για να μην στενοχωρηθεί;

Ή μήπως θα παντρευόσασταν κρυφά για να μην το μάθει;

Δυστυχώς, μερικές φορές οι επιλογές δημιουργούν ενοχές. Και οι ενοχές μας καθηλώνουν ή μας κάνουν να συναινούμε σε καταστάσεις που αντιτίθενται στις επιθυμίες ή την ηθική μας.

Πόσες φορές δεν έχουμε συμφωνήσει σε κάτι για να ευχαριστήσουμε κάποιον άλλον;

Πόσες φορές δεν υποχωρήσαμε ή δε μιλήσαμε από ενοχή ή φόβο;

Και πόσες φορές όμως αυτές οι υποχωρήσεις δεν συνδέονται με τη δική μας επιθυμία να μην χάσουμε τίποτα;

Για σκεφτείτε το λίγο αυτό;

Κυρίως όμως σκεφτείτε πόσες φορές δεν δικαιολογηθήκαμε στον ίδιο μας τον εαυτό για την αναποφασιστικότητά μας λέγοντας: Θέλω λίγο χρόνο… ή δεν αισθάνομαι έτοιμος ακόμα.

Η ζωή είναι όμως μπροστά μας και τρέχει ασταμάτητα, είτε είμαστε έτοιμοι είτε όχι.

Είναι ευκολότερο να την κοιτάμε από μακριά παραμένοντας στην ασφάλεια των μη επιλογών μας.

Μαθαίνουμε ζώντας και επιλέγοντας. Δεν ζούμε στην αναμονή μπροστά στα σταυροδρόμια.

Εκεί απλώς αργοπεθαίνουμε.

Η μεγαλύτερη ενοχή είναι αυτή της ζωής που δε ζήσαμε.

Και η μεγαλύτερη τιμωρία είναι οι ομόκεντρες περιστροφές γύρω από τις ενοχές, τις φοβίες και τις ανικανότητές μας.

Αφού η μεγαλύτερη ανικανότητα είναι η αδυναμία μας να αποδεχτούμε πως όταν επιλέγουμε κάτι, χάνουμε κάτι άλλο.

Κι αυτή η απώλεια είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας, αν θέλουμε να ζήσουμε όπως επιθυμούμε πραγματικά.