Η Ελλάδα, η φοβική μετά το 1996 Ελλάδα, καλείται και πάλι, στο παρά 5 των τελικών εξελίξεων, να δείξει αν οι τέσσερεις δεκαετίες του “εξ ανατολών φόβου” έχουν διαβρώσει την ανταγωνιστική προσωπικότητα ενός λαού με ιστορία τριών χιλιάδων ετών.

style="text-align: right;">Γράφει ο Ηλίας Ψυχογιός*

διπλωματία είναι ένα παιχνίδι το οποίο ενώ δεν απαιτεί ο ασκών αυτή να είναι ιδιοφυής, παράλληλα θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση η όποια ευφυΐα του να είναι εστιασμένη σε πέντε βασικά χαρακτηριστικά:

Να μπορεί να διαβάσει πέρα από τις επίσημες ανακοινώσεις, υπουργών, πρωθυπουργών, προέδρων κλπ

Να μπορεί να πιέσει με τη χρήση όλων των μέσων τους κατάλληλους ανθρώπους να πάρουν τις αποφάσεις που αυτός θέλει, και να πιστεύουν ότι είναι δικές τους

Να είναι σε συνεχή επικοινωνία και γνώση των θεμάτων των ενόπλων δυνάμεων της χώρας που εκπροσωπεί

Να είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του ως διπλωματικό μέσο πίεσης

Να μην διστάσει να κάνει το 4

Αυτή τη στιγμή, στη Λιβύη “παίζεται” το ίδιο σενάριο με τη Συρία πριν από μερικά χρόνια, με πολύ μεγαλύτερο όμως διακύβευμα. Στη Συρία παιζόταν (και ακόμα παίζεται) ο έλεγχος των περασμάτων του πετρελαίου του Ιράκ και της Σαουδικής Αραβίας.

[caption id="attachment_341" align="alignright" width="248"] Ηλίας Ψυχογιός[/caption]

Στη Λιβύη, παίζεται ο έλεγχος των κοιτασμάτων της ίδιας της Λιβύης και της Μεσογείου ολόκληρης.

Προς τούτο και ο νεο-ωθωμανιστής Ερντογάν, βλέποντας πως οι εξελίξεις κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή που ο ίδιος επιθυμούσε και προέβλεπε, αναγκάζεται να προχωρήσει στις πρόσφατες επιθετικές του ενέργειες με την υπογραφή της “συμφωνίας” με την “κυβέρνηση” της Λιβύης, η οποία περιλαμβάνει και την στρατιωτική βοήθεια από τη μεριά της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν είχε ούτως ή άλλως σκοπό να προβεί σε ενέργειες όπως αυτή και σε άλλες που θα ακολουθήσουν (έρευνες ανατολικά της Κρήτης, νοτίως του καστελλόριζου κλπ) αλλά σε μεταγενέστερο χρόνο. Υπολόγιζε πως θα μπορούσε να κινηθεί “γιαβάς γιαβάς” αλλά η Κύπρος, αυτό το “κακό σπυρί” στα ύφαλα της Τουρκίας τον αναγκάζει να κινηθεί ταχύτερα.

Αν οι κύπριοι δεν είχαν προχωρήσει σε ανακύρηξη της ΑΟΖ με την αποφασιστικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου να υπερισχύει του φοβικού συνδρόμου της Ελλάδας, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Αν ο Ερντογάν τότε δεν είχε αρκεστεί τότε στην μη αναγνώριση της κυπριακής ΑΟΖ αλλά είχε αντιδράσει δυναμικότερα, όλα θα ήταν διαφορετικά (αυτό για όσους πιστεύουν πως η Τουρκία έχει καλή γεωστρατηγική ανάλυση).

Αν η Κύπρος δεν είχε καταφέρει να πείσει τις μεγαλύτερες εταιρείες ερευνών υδρογονανθράκων στον κόσμο (οι οποίες έχουν νομικά τμήματα καλύτερα από τους γραφειοκράτες δικηγόρους των κρατών) πως η ΑΟΖ της είναι νόμιμη και αυτές να ξεκινήσουν τις έρευνες, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Βλέπετε, η παρουσία αυτών των εταιρειών στην Κύπρο είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια της Μεγαλονήσου. Οι εταιρείες αυτές είναι ο μακρύς ερευνητικός βραχίονας των εταιρειών επεξεργασίας και διανομής πετρελαίου. Και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τις αγνοήσει.

αι καμία φρεγάτα ή πολεμικό αεροσκάφος δεν είναι ισχυρότερο από αυτόν που παράγει το καύσιμο που τα κινεί.

Η Ελλάδα, η φοβική μετά το 1996 Ελλάδα, καλείται και πάλι, στο παρά 5 των τελικών εξελίξεων, να δείξει αν οι τέσσερεις δεκαετίες του “εξ ανατολών φόβου” έχουν διαβρώσει την ανταγωνιστική προσωπικότητα ενός λαού με ιστορία τριών χιλιάδων ετών.

Οι τελευταίες κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Δένδια, δείχνουν πως έστω και την τελευταία στιγμή έχουμε αντιληφθεί πως και μπορούμε και θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τη θέση μας και την ισχύ μας.

Δείχνουν επίσης πως μάλλον καταλάβαμε πως η Τουρκία είναι ένας παίκτης που “παίζει στα σίγουρα” και σπάνια ρισκάρει και, όσες φορές ρίσκαρε στο παρελθόν, το πλήρωσε ακριβά.

Ο Ερντογάν όσο κι αν θέλει να δείχνει πως είναι κυρίαρχος στα εσωτερικά θέματα της χώρας του και αποφασισμένος να επιβάλλει τη θέλησή του στην περιοχή, στην πραγματικότητα έχει αντιληφθεί πως θα αναγκαστεί να παίξει την παρτίδα μέχρι τέλους. Θα ρισκάρει την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τα όπλα και θα χάσει. Γιατί δεν μπορεί να είναι βέβαιος πως θα νικήσει σε ένα παιχνίδι όπου αντιπαλός του δεν είναι απλά η Ελλάδα αλλά όλες οι χώρες της ανατολικής μεσογείου και όλες οι μεγάλες εταιρείες εξόρυξης και επεξεργασίας πετρελαίου.

Γιατί δεν μπορεί να είναι βέβαιος πως θα κερδίσει σε έναν πόλεμο όπου απέναντί του δεν είναι απλά ένας αντάρτικος στρατός χωρίς αεροπλάνα, πλοία, πυραύλους, αλλά ένας στρατός ο οποίος, παρά τα οικονομικά προβλήματα, έχει ισχύ πυρός απείρως μεγαλύτερη των κούρδων και σύριων ανταρτών.

Θα παίξει αυτό το παιχνίδι; Ναι.

α το παίξει για να κερδίσει; Όχι.

Θα το παίξει για να επιβιώσει ο ίδιος στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι εξουσίας στην Τουρκία, μετά την ήττα του. Γιατί οι τούρκοι έχουν παράδοση να εκδικούνται τους ηγέτες τους που τους θεωρούν υπευθύνους εθνικών ηττών, πραγματικών ή ψεύτικων.

Έταξε στους τούρκους οθωμανικά μεγαλεία και κινδυνεύει να τους χαρίσει είτε εθνική τραγωδία είτε οικονομικό εγκλωβισμό και μαρασμό. It is a lose-lose case.

Συνεπώς, ο Νίκος Δένδιας, άριστα έπραξε που συναντήθηκε με τον Δήμαρχο Κωνσταντινούπολης, κ. Ιμάμογλου κατά την επίσκεψή του στην Πόλη.

Γιατί αν δεν συναντηθείς με αυτόν που εξευτέλισε τον Ερντογάν σε διπλές και μάλιστα, σχεδόν φανερά, στημένες εκλογές, με ποιον θα συναντηθείς;