Η απειλούσα Τουρκία. Ο «γίγαντας» με τα πήλινα πόδια Και η διακοσιοστή επέτειος της Ελληνικής επανάστασης του 1821.

style="text-align: right;">Γράφει ο Γιώργος Σκλαβούνος**

style="text-align: left;">Η κορύφωση της Τουρκικής επιθετικής προκλητικότητας συμβαίνει να συμπίπτει με την πορεία προς τον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821. Το 1821 και η Ελληνική Επανάσταση αποτελούν ορόσημα στην πορεία της παρακμής και της κατάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

style="text-align: left;">Ασφαλώς οι εορτασμοί των 200 χρόνων από το 21 δεν είναι μονοδιάστατα εορτασμοί της Ελληνικής Εθνικής παλινόρθωσης και ανεξαρτησίας .Είναι εορτασμοί της πρώτης μεγάλης και επιτυχημένης αμφισβήτησης της δυναστικής παλινόρθωσης και της Ιεράς Συμμαχίας. Είναι αρχή του τέλους της Οθωμανικής βαρβαρότητας και κυριαρχίας της, αρχής γενομένης από την Βαλκανική.

style="text-align: left;">Κάποιοι στην Τουρκία γνωρίζουν από διαχείριση συμβόλων. Κατανοούν την σημασία της διεθνούς προβολής που θα λάβει το πανευρωπαϊκής σημασίας γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης το γεγονός καταλύτης στην έξωση των Οθωμανών από την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. αλλά και τους αναγκαίους συνειρμούς αυτών των εορτασμών για το σήμερα.

ίναι χρήσιμο να αναγνωρίσουμε ότι η τούρκικη επιθετικότητα είναι καρπός πολλών γενεσιουργών ενδογενών και εξωγενών αιτίων και προκλήσεων. Αλλά πρωτίστως είναι καρπός βαθύτατων εσωτερικών αδυναμιών.

Είναι καρπός της πορείας αξιοποίησης ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιοχή και των εξελίξεων στην διαμόρφωση του δικτύου των αγωγών αερίου στην περιοχή.

ίναι όμως και καρπός ενός απειλητικού πλέγματος εσωτερικού κατακερματισμού και ανυπαρξίας επαρκών, εθνικά ενοποιητικών, κοινών παρονομαστών, στην σημερινή Τουρκία όπως:

-Η διατήρηση ενός ακατάβλητου Κουρδικού πατριωτισμού, μιας μειονότητας που αντιστοιχεί στο 20% του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας.

? αδυναμία κοινωνικής ένταξης, των 20.000.000 Αλεβιτών και καταφυγή του Τούρκικου κράτους στην ανηλεή καταπίεση τους.

?ίναι η εντεινόμενη δυσαρέσκεια αυτής της ομάδας από το ρόλο της Τουρκίας στην Συρία, απέναντι στην Συρία ως χώρα και στον Αλεβίτη πρόεδρο της Άσσαντ.

?ίναι αποτέλεσμα της διπλής ήττας του Ερτογκάν στην Κωνσταντινούπολη.Στην πόλη των 15.000.000 όπου κατοικούν 4.000.000 Κούρδοι, στην πόλη που αποτελη την καρδιά της Τούρκικης οικονομίας, που ελέγχει το 33% του GDP (ΑΕΠ) της Τουρκικής Οικονομίας, που διακινεί το 50% των εισαγωγών και εξαγωγών της χώρας. Tης πόλης με τις 65.000 Τουρκικές Λίρες κατά κεφαλήν εισόδημα όταν το Εθνικό βρίσκεται στις 38.600.Η οικονομία μια πόλης μεγαλύτερης από αυτήν πολλών Εθνικών κρατών.

?ίναι ο άγριος διωγμός του κινήματος του Γκιουλέν, συμμάχου του Ερτογκάν από το 2002, και πανίσχυρου τόσο κοινωνικά, οικονομικά όσο και σε επίπεδο ΜΜΕ, μέχρι την σύγκρουση τους το 2013.

Φωτίζοντας την ταυτότητα του Γκιουλέν κατανοούμε τον Ερτογκάν και την Ερντογκανικη Τουρκια.

Γκιουλεν σε καμιά περίπτωση δεν είναι τρομοκράτης και ανατροπέας. Ο Γκιουλέν, όπως ο ίδιος διακηρύσσει, λειτούργησε και λειτουργεί ως πνευματικός και οργανωτικός ηγέτης μιας «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Πνεύματος». Έχει θεμελιώσει μια ιεραρχικά δομημένη οργάνωση αφοσιωμένων, που αξιοποίησαν τα μέλη και την παράδοση από ό,τι πνευματικότερο διέθετε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, το «κίνημα» του εσωτερικού Ισλάμ, των Σούφι της Τουρκίας. Κίνημα που είχε θέσει εκτός νόμου ο Κεμάλ στα 1825.

Ποια μπορούσε να είναι λοιπόν η αιτία σύγκρουσης ανάμεσα σε έναν ηγέτη που υπηρετεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία του Πνεύματος μέσω ενός Ισλαμικού Opus dei και ενός ηγέτη τύπου Ερντογάν;

Η αιτία της σύγκρουσης τους το 2013 αποκαλύπτεται να είναι η διαφθορά του συστήματος –κόμματος του Ερντογκάν. Το κίνημα κατά της διαφθοράς του 2013 στην Τουρκία, που τάραξε τα θεμέλια και την ιεραρχία του κόμματος του Ερντογάν, απεδόθη στον Γκιουλέν και χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια έλεγχου της εξουσίας εκ μέρους του.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι καρπός της κρίσης και των αδιεξόδων του Κεμαλισμού, ως πολιτικής ιδεολογίας και δυτικοστραφούς πολιτισμικής στρατηγικής. Του Κεμαλισμου που αποξένωσε την Τουρκία από τον Ισλαμικό κόσμο, δεν μπόρεσε να καταστεί πλειοψηφική –κυρίαρχη-ηγεμονική ιδεολογία, στην ίδια την Τουρκία και ασφαλώς δεν μπόρεσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως προαγωγός του εκδυτικισμού της Τουρκίας.

Είναι κατά συνέπεια και καρπός του φόβου της εναπομείνασας δυτικοτραφούς, μη θρησκευόμενης Κεμαλικής Εlite, που αρνείται να δεχθεί την προοπτική μιας Ισλαμικής Τουρκίας. Είναι καρπός της ανόδου ενός αμυντικού-επιθετικού Ισλάμ σε παγκόσμιο επίπεδο και στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Ο μύθος της «πληθυσμιακά μεγάλης» Τουρκίας και Οι φόβοι του Ερτογάν.

ο τεράστιο πρόβλημα της εσωτερικής ανομοιογένειας της Τουρκίας ενισχύεται από τις, τραγικές για τον τουρκικό σωβινισμό, δημογραφικές εξελίξεις στην Τουρκία. Το Stockholm Center for Freedom, καταγράφει και καταγγέλλει τις ύβρεις του Ερτογαν στις Κούρδισες γυναίκες της Τουρκίας (12/11/2017/), ότι με γραμμή από το Κουρδικό κόμμα PKK...φτάνουν να γεννάνε 10 με 15 παιδιά η η κάθε μια.

Πέρα από τις ύβρεις του Ερντογκάν.

ε βάση τις επίσημες στατιστικές του Τούρκικου κράτους, οι ρυθμοί γεννήσεων στον τούρκικο πληθυσμό από το 2010 εχουν πέσει κάτω του 2,1 που θεωρείται ρυθμός αναπλήρωσης του πληθυσμού ενώ οι ρυθμοί στον Κουρδικό πληθυσμό έχουν υπερβεί το 4.

Eρτογάν από το 2010 έχει αρχίσει τις εκκλήσεις στον Τούρκικο πληθυσμό για την αντιμετώπιση του «Εθνικου κίνδυνου» προβλέποντας ότι στα 2030 οι Κούρδοι θα είναι πλειοψηφική εθνική ομάδα στην Τουρκία...

Συνεπώς, η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι πρωτίστως αμυντική. Επιδιώκει μια εσωτερική εθνική και κοινωνική συσπείρωση. Επιδιώκει να καλύψει το κενό απουσίας βασικού συνεκτικού πολιτισμικού και θρησκευτικού, «κοινού παρανομαστή».

Η εδραίωση της Τουρκίας ως ηγεμονικής περιφερειακής δύναμης είναι αδύνατη χωρίς έναν εσωτερικά συσπειρωτικό ηγεμονικό μύθο. Χωρίς κυρίαρχη ενοποιητική ιδεολογία. Το επιθετικό- επεκτατικό «οπλοστάσιο» του Τούρκικου σωβινισμού καθίσταται αναποτελεσματικό, ακόμα και στις Τουρκόφωνες περιοχές αν περιοριστεί στην όποια στρατιωτική ισχύ. Χρειάζεται έναν ηγεμονικό μύθο, ένα «συμβολικό» οπλοστάσιο.

Όπως είδαμε ο Κεμαλισμός όχι μόνον δεν ήταν σε θέση να προσφέρει αυτόν τον Μύθο αλλά όπως θα δούμε λειτουργησε ως αιτία αποξένωσης και με τον Τουρκικό Ισλαμικό περίγυρο.

Κεμαλισμός είναι υπεύθυνος για την εγκατάλειψη της Αραβικής γραφής του Κορανίου, την αποδοχή του λατινικού αλφαβήτου, (1 Ιανουαρίου 1929) και την διάλυση του Οθωμανικού Χαλιφάτου στις 3 Μαρτίου 1924. Την από το 1928 τροπολογία του Τούρκικου συντάγματος με την οποία αφαιρέθηκε η αναφορά ότι, η «θρησκεία του κράτους είναι η Ισλαμική».

Στην σχέση της με το Ισλάμ η Τουρκία δεν αποτέλεσε ποτέ «μητρόπολη του» Δεν είναι μητρόπολη ούτε του Σουνιτικού Ισλάμ, ούτε του Σιτικού Ισλάμ. Δεν έχει ιερούς τόπους για το Ισλάμ. Δεν εχει μεγάλους δασκάλους του Ισλάμ.

η υπαρχούσης άλλης κληρονομιάς, για έναν νέο ηγεμονικό μύθο ο Τούρκικος σωβινισμός κατέφυγε στο Οθωμανικό «μεγαλείο» του.

Αυτό το κενό προσπάθησε να καλύψει ο Γκιουλέν, όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με το «κόμμα Μαφία» του Ερντογάν.

σφαλώς πρόκειται για «μεγαλείο» επίσης καθόλου συμπαθές στους άραβες ...

Παν–αραβισμός ριζωμένος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την ένοπλη ρήξη μεταξύ του Αραβικού κόσμου με την Οθωμανική Αυτοκρατορία αποκτάει την πολιτική του έκφραση στο κίνημα, μετέπειτα κόμμα, Μπάαθ (1947) αρχικά στην μαρτυρική Συρία και στο επίσης μαρτυρικό Ιράκ και «απογειώνεται» με την ανάληψη της προεδρίας της Αιγύπτου από τον Νάσερ, τα 1956 για να κορυφωθεί με την ίδρυση της Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας,(1958-1961) στην οποία συνενώθηκαν η Αίγυπτος και η Συρία.

Στην στρατηγική του, ο Παν αραβισμός, είναι αντίθετος με τον Παν-Ισλαμισμό για αυτό και βρέθηκε πολεμικά αντίθετος με την Μουσουλμανική αδελφότητα. Χαρακτηριστική έκφραση αυτής της σύγκρουσης είναι η εκ μερους της Αδελφότητας, απόπειρα δολοφονίας του Νάσσερ, (1954).

Κατά συνέπεια η σημερινή σύγκρουση του Αιγύπτιου προέδρου με την Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει βαθύτατες ρίζες.

υμπερασματικά: Η Τουρκική επιθετικότητα είναι πρωτίστως αμυντική. Ο «Οθωμανισμός» του Ερτογάν σκοντάφτει στην αδυναμία του να δώσει πολιτισμικό περιεχόμενο σε αυτόν τον Οθωμανισμό. Σκοντάφτει στον Αραβικό εθνισμό ,σκοντάφτει στον Κεμαλισμό, σκοντάφτει στην αδυναμία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να καταστήσει την Σουνιτική Τουρκία ηγετική δύναμη στον Μουσουλμανικό κόσμο, απέναντι στην Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, αλλα και απέναντι στο Σιιτικό Ισλάμ της Περσίας.

Η Τουρκία αποτελεί έναν βρυχώμενο γίγαντα με ραγισμένα πήλινα πόδια. Ας μην την στηρίζουμε με έναν αδικαιολόγητο ενδοτισμό, ας μην την στηρίζουμε υποτιμώντας τις δικές μας δυνάμεις Ας μην την «υπερτιμούμε», χωρίς βέβαια και να την υποτιμούμε.

Ας μην υποτιμούμε τις δυνάμεις μας ενώ ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε το κοσμογονικό γεγονός του '21. Μια συζήτηση για Τουρκική οικονομία αλλά και το στράτευμα θα επιβεβαίωνε τα ως άνω...

εν αποκλείεται να την επιχειρήσουμε

*Τα άρθρα γνώμης αντανακλούν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών και δεν αποτελούν θέσεις του FreeOpinion.News