Γράφει η Ελένη Λουαράση*

trong>Υπάρχει μια λέξη μείζονος σημασίας η προέλευση της οποίας προέκυψε από ένα σύμπλεγμα ομάδων ανθρώπων καθώς μετακινούνταν γεωγραφικά, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και για την διευκόλυνση προς κατανόηση.

Αναφέρεται η φυσική εξέλιξη της αλλαγής της μητρικής γλώσσας των ανθρώπων που προσαρμόζονται σ’ ένα νέο περιβάλλον.

Η λέξη αυτή είναι η λέξη «ιστορία» και προέρχεται από το ουσιαστικό ίστωρ, δηλαδή η γνώση, ένας άνθρωπος που κατέχει ένα θέμα καλά, ή είναι αυτόπτης μάρτυρας ενός γεγονότος, είναι ουσιαστικά η επιστήμη που μελετά το ανθρώπινο παρελθόν και γενικότερα καλείται η συστηματική μελέτη και έκθεση σημαντικών γεγονότων, τα οποία έγιναν στο παρελθόν και παρουσιάζουν επιστημονικό και κοινωνικό ενδιαφέρον.

style="text-align: center;">Ιταλικά : STORIA

trong>Ισπανικά : HISTORIA

trong>Σουηδικά : HISTORIA

trong>Ρωσικά : ИСТОРИА

trong>Γαλλικά : HISTOIRE

trong>Αγγλικά : HISTORY

παραπάνω λέξη συνοδεύει οτιδήποτε η φύση και ο άνθρωπος έχει πράξει, μα και πριν κάθε πράξη συμβεί, πάλι ανατρέχουμε στην έννοια για να κατανοήσουμε όσα ο νους αναζητάει.

Μεταξύ πολλών άλλων λέξεων που θα μπορούσαν να συνοδεύουν την «ιστορία», για την ανάγκη της επέκτασης τούτου του κειμένου, θα αναφερθώ και σε μια δεύτερη λέξη που προέρχεται επίσης από την ινδοευρωπαϊκή γλωσσική ενότητα, η «τέχνη».

Συγκεκριμένα, η λέξη "τέχνη" προκύπτει από τη ρίζα τεκόνα, από την οποία προέρχονται το τεχνάομαι, το τίκτω και ο τέκτων και σημαίνει γέννηση, δημιουργία και ταυτόχρονα δεξιότητα, εμπειρία, ικανότητα για κάτι. Η λέξη τέχνη, αρχικά αναφερόταν στην επιδεξιότητα του τεχνίτη, ωστόσο οι αρχαίοι φιλόσοφοι τη χρησιμοποίησαν με γενικότερη σημασία, δηλώνοντας την ελεύθερη έκφραση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και διακρίνοντάς την από την επιστήμη.

lockquote class="td_quote_box td_box_center">

2>"Εκτιμώ ιδιαίτερα τις μπανάνες και εκτιμώ πως χάνουν άδικα τις θρεπτικές τους αξίες, εκτεθειμένες στον τοίχο..."

bsp;

ροσπαθώντας να αποφύγω την κατεύθυνση προς το απόλυτο, επικαλούμαι ταπεινοφροσύνη και αποφεύγοντας το ανυπόφορο «εγώ» που με συμπάθεια σκέφτεται το δύστυχο εαυτό και το εξαιρετικά εύθραυστο κρανίο του, θα παραμείνω στην χρήση της αντωνυμίας, εκφράζοντας προσωπικές παραξενιές με αποκλειστικά ατομική ευθύνη, όπως ενδεχομένως θα έλεγε ένας αξιόλογος νους που έφυγε από τη ζωή πριν κάποια χρόνια, ο πληθωρικός καθηγητής και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο.

Έτσι θα μιλήσω με σεβασμό και με ευγνωμοσύνη σε ότι η τέχνη μου έχει προσφέρει για την λειτουργία της ανάλυσης με αποτέλεσμα την καλλιέργεια της κρίσης, της ιστορικής της πορείας ως πηγή ενημέρωσης με αποτέλεσμα την αντίληψη γεγονότων που συνέβησαν στο χωροχρόνο, της εξέλιξης μιας αισθητικής για την κατανόηση της διαφορετικότητας, της πνευματικής γαλήνης με το κατόρθωμα της αρμονικής σύνθεσης.

Αναφέρομαι στις «Καλές Τέχνες» λοιπόν και την ιστορία αυτών. Θα μπορούσα να δανειστώ πολλά επιστημονικά δοκίμια που ανήκουν ήδη στην ευχέρεια όσων θελήσουν να εμβαθύνουν για την κατανόηση, μα θα αποφύγω τη συνήθεια της εσωστρέφειας και θα υιοθετήσω το πνεύμα του Γκιούλιβερ ως ένας ταξιδιώτης και του Τεντέν ως ένας εξερευνητής, τη τόλμη του Νιλς Χόλγκερσον για την περιπέτεια, όπως την λαχτάρα του Τομ Σόγιερ για τη ζωή μέσα από την ενηλικίωση και την εκτίμηση των σχέσεων φιλίας και αγάπης, την επιμονή της Αλίκης για την αποκωδικοποίηση των συμβόλων, έως την κατανόηση των μύθων του Αισώπου, χωρίς να αποφύγω τον αφουγκρασμό των μνημείων της ποίησης του Ομήρου και τη μελωδία των τραγωδιών των Αρχαίων Ελλήνων.

Έτσι ύστερα από ένα ταξίδι ενηλικίωσης μέσα από τον πολιτισμό της, η ανθρωπότητα προσπαθεί με κάποιες εξαιρέσεις βεβαίως, να εκτιμήσει την κληρονομιά που αρκετοί δημιουργοί αποτύπωσαν στο καμβά και αρκετοί διορατικοί άνθρωποι προσπάθησαν πολλούς αιώνες να διασώσουν για το παρόν, το κάθε παρόν που οφείλει να αναζητήσει τη μνήμη, ώστε να γνωρίζει προς τα που βαδίζει.

Όποια ιστορία διαθέτει σασπένς, αιχμαλωτίζει την προσοχή του θεατή, μα εγώ δεν διαθέτω τη δεξιοτεχνία αυτή και έτσι εκτιμώ απεριόριστα τον μαέστρο που την καλλιέργησε στην τέχνη της κινηματογραφιστής, τον θαυμάσιο και γλυκύτατο κ. Άλφρεντ Χίτσκοκ. Δεν διαθέτω επίσης την δεξιοτεχνία της σύνθεσης, μα εκτιμώ τη γαλήνη που αισθάνομαι στην αρμονία που πηγάζει από τις μελωδίες ενός εκπροσώπου της Μπαρόκ εποχής, του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα στη πολύ μικρή μου ηλικία, από τα ασυνάρτητα σχέδια στις λευκές κόλλες χαρτιού. Ηταν θαυμάσια η δυνατότητα να δημιουργήσεις σχήματα και ύστερα αυτά να αποκτήσουν έκφραση, κάπως έτσι ξεκίνησε ένα πάθος με τη ζωγραφική, μα και πάλι δεν είχε καμία σχέση με τη δεξιοτεχνία σπουδαίων ζωγράφων, έργα των οποίων διασώθηκαν στην Φλωρεντία, πόλη που μπορεί να προέρχεται κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά είναι περισσότερο γνωστή για τη Μεσαιωνική περίοδο στην ιστορία, όταν έγινε η γενέτειρα της ιταλικής Αναγέννησης, η οποία γαπήθηκε και αναδείχθηκε από την οικογένεια των Mεδίκων. Aυτοί προστάτεψαν και χρηματοδότησαν καλλιτέχνες, των οποίων το έργο σήμερα θεωρείται κληρονομιά όχι μόνον της Φλωρεντίας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Από το1865 έως το 1870, η Φλωρεντία ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας, γεγονός που αποτελεί επιπλέων αφορμή περηφάνιας των κατοίκων της ακόμη και σήμερα, ενδεχομένως λόγω μιας αίσθησης ανωτερότητας της καταγωγής τους, που ίσως δεν θα μπορούσε κάποιος να τους αδικήσει, μιας και κάλλιστα αντιπροσωπεύει την πρωτεύουσα της τέχνης. Υπήρξε γεννήτρια του Δάντη Αλιγκέρι έως τον Μποτιτσέλι, προστάτεψε τον σπουδαίο Μικελάντζελο και το έργο του, ενέπνευσε τον πολυμήχανο Λεονάρντο νέα Βίντσι, ωστοσο συγκέντρωσε κορυφαίες μορφές και άλλων τεχνών, όπως μαρτυρούν αρχιτέκτονα επιτεύγματα που καθορίζουν την πόλη ως ένα υπαίθριο μουσείο. Μια παράκληση στο σημείο αυτό, σαν βρεθείτε στην πόλη αυτή, ενδεχομένως να προτιμάτε την Ρώμη περισσότερο, μα εάν εκτιμήσετε την περηφάνια που ανέφερα παραπάνω θα έχετε την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση, ίσως τη περιήγηση στις εντυπωσιακές πλατείες και ξενάγηση στις θαυμάσιες αυλές παλατιών.

Ύστερα από τη σύντομη διαδρομή δια της Εγνατίας Οδού, περνώντας από την εποχή της αναγέννησης, φτάνω στην Ποπ-Αρτ κουλτούρα με εκπρόσωπο τον Άντι Γουόρχολ ο οποίος δημιούργησε μια μπανάνα ως εικόνα για τον πρώτο δίσκο των Βέλβετ Άντεργκραουντ του Λου Ριντ. Αφορμή της αναζήτησης στα αρχεία της μνήμης στάθηκε η επίδραση της μοντέρνας εποχής της τέχνης με την είδηση που πληροφορήθηκα από έναν φίλο εχθές, για τη νέα δημιουργία του Ιταλού εικαστικού καλλιτέχνη Μαουρίτσιο Κατελάν, ο οποίος επανήλθε στο προσκήνιο ύστερα από 15 χρόνια με μια νέα δημιουργία, που παρουσιάστηκε την Τετάρτη στο Μαϊάμι από την Perrotin, μια γκαλερί σύγχρονης τέχνης που ιδρύθηκε στο Παρίσι και έχει συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν με τον Κατελάν.

Το νέο έργο με τίτλο «Comedian», είναι μια μπανάνα κολλημένη στον τοίχο με μια γκρι μονωτική ταινία και όπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός, ήταν μια ιδέα που κατέληξε ύστερα από αναζήτηση διαφόρων υλικών για την δημιουργία του φρούτου, έως ότου αποφάσισε να απορρίψει τελικά τα αλλά υλικά και να χρησιμοποιήσει μια αληθινή μπανάνα, την οποία αγόρασε από ένα μανάβικο στο Μαϊάμι. Η αξία του έργου ανέρχεται στο ποσό των 120.000 δολάρια και ο στόχος του καλλιτέχνη είναι η αξία της πρόκλησης που επιτρέπει η τέχνη αρκετές φορές σε αντίθεση με την βραχυβιότητα του ίδιου του έργου.

Ενδιαφερον επίσης παρουσιάζει το γεγονός πως η γκαλερί διαθέτει 3 αντίγραφα του έργου, καθώς τα δυο από αυτά έχουν βρει ήδη ιδιόκτητες. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός της χρυσής λεκάνης τουαλέτας που είχε κλαπεί τον περασμένο Σεπτέμβριο από το ανάκτορο Μπλένιμ της Βρετανίας, ενώ ένα άλλο έργο του, το «Him» που εμφανίζει ένα γονατιστό Χίτλερ και είχε πουληθεί στην τιμή ρεκόρ των 17,2 εκατομμυρίων δολαρίων το 2016.

Μάλιστα, το γεγονός μου έφερε στο νου επίσης το συμβάν με το αυτοκαταστρεφόμενο έργο του Banksy «Το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι» που είχε συγκλονίσει τη κοινή γνώμη πριν 2 χρόνια.

Όπως και η είδηση εχθές συγκλόνισε ξανά την ταπεινή μου νοημοσύνη, καθώς εκτιμώ ιδιαίτερα τις μπανάνες και εκτιμώ πως χάνουν άδικα τις θρεπτικές τους αξίες, εκτεθειμένες στον τοίχο και σαλπίζοντας χωρίς να εκτελέσουν τον καθορισμένο τους σκοπό. Τουλάχιστον αντί για τον τοίχο, ας χρησιμοποιούσε τη γη ο καλλιτέχνης, θα γλίτωνε τα έξοδα της μονωτικής ταινίας και θα έπραττε με σεβασμό και αίσθηση περιβαλλοντικής ατομικής ευθύνης, και πάλι προσωπική εκτίμηση, με την ελπίδα ότι μπορεί να βρεθεί ένας συνδετικός κρίκος για την δημιουργία διαδικτυακής σύνδεσης και υπάρξει ελπίδα για τη συνέχεια του έργου που θα στρέψει τα βλέμματα όλων στην χώρα μας, με την επόμενη δημιουργία «Προσγείωση».