Μεσημέρι του Αυγούστου του 1912. Αιτωλοακαρνανία. Παραλία Παλαίρου Πογωνίας. Μια ομάδα ανδρών, σιωπηλοί, με την κατήφεια και την θλίψη να σημαδεύει τα χαρακωμένα άγρια πρόσωπα τους, ανασκάβει κάτω από ένα γεφυράκι δίπλα στην παραλία...


style="text-align: right;">Γράφει ο Αλέξανδρος Τσίγγος*

ε δάκρυα στα μάτια κι γεμάτοι σεβασμό, κάποιοι γονατιστοί, κάποιοι όρθιοι, εντοπίζουν τον τάφο του νεκρού αδελφού τους. Στον ορίζοντα, απέναντι το Νυδρί. Η Λευκάδα και το Μεγαλονήσι να προστατεύει τον όρμο που φύλαγε μέσα του το κορμί του νεαρού Φίλιππα Τρώϊα. Ενός Ιταλού γιού της μεγάλης οικογένειας της Ρώμης, των Τρώων.

Δεκαπέντε χρόνια πριν, το Μάρτιο του 1897, 600 ιταλοί Γαριβαλδινοί, οι φλογεροί Ιταλοί επαναστάτες με τα κόκκινα πουκάμισα και με αρχηγό τον συνταγματάρχη Μπερτιέ, είχαν αποβιβασθεί σε εκείνο το σημείο, που χώριζε την Ελλάδα από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο σκοπός τους , να ενωθούν με τις Ελληνικές δυνάμεις στον πόλεμο ενάντια στην Τυραννία και την Σκλαβιά. Ενάντια στον Τουρκικό Οθωμανικό ζυγό.

[caption id="attachment_421" align="alignright" width="222"] Αλέξανδρος Τσίγγος[/caption]

Εκεί στην μάχη της Ζαμβέρτας, ο νεαρός Φίλιππος Τρώιας, έπεσε από το Οθωμανικό βόλι. Εκεί, μέσα σε ένα πρόχειρο φέρετρο, οι σύντροφοι του, γιατροί και δικηγόροι από όλη την Ιταλία, επαναστάτες κοσμοπολίτες και ψημένοι στην μάχη για την Ιταλική ενοποίηση, τον έθαψαν στην Ελληνική γη κάτω από το μικρό γεφύρι, στην άκρη της παραλίας της Παλαίρου. Τις ίδιες μέρες, 3000 Γαριβαλδινοί, δίπλα στους Έλληνες, δίνανε την ίδια μάχη, ενάντια στους Οθωμανούς στον Δομοκό και τον Θεσσαλικό κάμπο.

Για τέταρτη φορά οι Γαριβαλδινοί επαναστάτες, βρίσκονταν στην Ελληνική γή, για να πολεμήσουν ενάντια στην Τυραννία και δίπλα στους Έλληνες, για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων. Λιμπερτά φωνάζανε.

Το 1866 στην Κρήτη. Το 1897 στην Θεσσαλία και την Ήπειρο, στον Μακεδονικό αγώνα του 1904 και τέλος στον πρώτο Βαλκανικό το 1912.

Υπήρχαν τότε, άλλου είδους Ελλήνων βουλευτών. Εκείνων που παράτησαν τα έδρανα της βουλής για να συνταχθούν μαζί τους στην μάχη. Ο Αλέξανδρος Ρώμας. Υπήρξαν Έλληνες ποιητές που έκαναν το ίδιο. Εφόρμησαν στην μάχη του Δρίσκου έξω από τα Ιωάννινα τον Νοέμβριο του 1912 και έπεσε νεκρός εκεί ο Λορέντζος Μαβίλης. Ήταν 54 ετών και ο Ελληνικός στρατός του είχε απαγορεύσει την στράτευση.

Ήταν η τελευταία φορά που Ιταλοί και Έλληνες πολεμούσαν δίπλα δίπλα για την Ελευθερία.

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, η δυναμική των κοινωνιών, ο φόβος για μια ΕλληνοΙταλική συμμαχία΄, στηριγμένη σε κοινούς λαούς, πολιτισμούς όπως αυτή της Νότιας Ιταλίας, η αντεπανάσταση στην Ιταλία και οι εκκοσμικευμένες Θρησκείες, Καθολικισμός και Ορθοδοξία μαζί με τους τους συντηρητικούς Έλληνες αστούς, θα φέρουν από εκεί και πέρα τις δύο χώρες αντιμέτωπες. Ο Ιταλικός και ο Ελληνικός Μεγαλοϊδεατισμός, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι και θα καθόριζαν τις εξελίξεις και την Ιστορία των δύο χωρών μέχρι το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου.

Όμως, για την Ελλάδα και την νικηφόρα πορεία της από τους Βαλκανικούς πολέμους, που διπλασίασαν την έκταση της, απελευθέρωσαν από τον Οθωμανικό ζυγό, εκατομμύρια Έλληνες της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης, ο ρόλος της Ιταλίας ήταν καθοριστικός.

Το ξήλωμα του πουλόβερ των Οθωμανών, ξεκίνησε από την Λιβύη και το ξεκίνησαν οι Ιταλοί.

Η Ιταλία ήταν ένα νέο κράτος το 1886. Μόλις πριν λίγα χρόνια, κάτω από την επαναστατική δράση των Ιταλών χωρικών και αστών είχε γίνει ενιαίο κράτος. Μόλις το 1861 γεννήθηκε μέσα από την ενοποίηση των μικρών Ιταλικών βασιλείων που Γάλλοι, Ισπανοί, Αυστριακοί και Βατικανό ήλεγχαν.

Η Ρώμη έγινε πρωτεύουσα της Ιταλίας το 1871.Η αναγεννημένη Ιταλία συντάχθηκε με τους Πρώσους στον πόλεμο ενάντια στην Γαλλία και ο ηττημένος Ναπολέοντας ο Γ’, αναγκάσθηκε να αποχωρήσουν τα Γαλλικά στρατεύματα από την Ρώμη που δεκαετίες παρείχαν προστασία στα Παπικά Κράτη.

Το 1886 στην σύνοδο για το διαμερισμό της Αφρικανικής Ηπείρου ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Ιταλία βάζει σα στόχο την Λιβύη, την άγονη γή της Κυρηναίας και της Τριπολιτάνας και έρχεται σε μυστική συνεννόηση με την Γαλλία και την Βρετανία. Υπογράφει μυστικές συμφωνίες μαζί τους, υποστηρίζοντας την μεν Γαλλία στο Μαρόκο και την Τυνησία, την δε Βρετανία στην Αίγυπτο και την Κύπρο.

Η χώρα που αντιδρά σε όλα αυτά είναι η Αυστροουγγαρία . Θεωρεί πολύ σωστά, ότι η ήττα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Λιβύη θα δυναμιτίσει τον Εθνικό αλυτρωτισμό των Βαλκανικών χωρών και θα προκαλέσει την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με τρόπο που θα συνέφερε την Αντάντ. Την συμμαχία Γαλλίας Βρετανίας.

Από την μεριά της η Ιταλία ανήκει στην Τριπλή Συμμαχία. Γερμανική αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία και Ιταλία. Η βοήθεια που λαμβάνει από την Βρετανία, την οδηγεί στην αγκαλιά της Αντάντ. Της Εγκάρδιας Συμμαχίας. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο νεαρός Σοσιαλιστής Μπενίτο Μουσολίνι, όπως και το Σοσιαλιστικό κόμμα, είναι ενάντια σε μια Ιταλία Αποικιοκρατική.

1911. 10 Οκτωβρίου 

α Ιταλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Λιβύη. Ο Ιταλικός στόλος περιδιαβαίνει τα Αφρικανικά παράλια και συμμετέχει στις νίκες των Ιταλών. Ο Κεμάλ ορίζεται διοικητής των Τουρκικών δυνάμεων και λαμβάνει το βάπτισμα του πυρός. Είναι οι αγώνες του στις ακτές της Λιβύης που του γεννούν την φήμη ως λαμπρού στρατιωτικού και θα κληθεί να υπερασπιστεί τα Δαρδανέλια στην συμμαχική απόβαση στην Καλλίπολη τρία χρόνια μετά, στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.

Τρείς αιώνες πριν, ενώ η Λιβύη είναι χωρισμένη στο βιλαέτι της Τρίπολης και το βιλαέτι της Κυρηναϊκής, ένας Έλληνας εξωμότης, ο Γενίτσαρος Αχμέτ Καραμανλής, αποσπά την Λιβύη από την Οθωμανική αυτοκρατορία και ως υποτελής στον Σουλτάνο, δημιουργεί μια δυναστεία.

Από το 1711 μέχρι 1835, είναι η δυναστεία που κυβερνάει την σημερινή Λιβύη και επιδιώκει την Τουρκοποίηση της. Φτιάχνει μια νέα γενιά Τουρκικής συνείδησης, τους Κούλογλου. Τα παιδιά των σκλάβων σε μετάφραση. Είναι αποτέλεσμα της διασταύρωσης των Τούρκων στρατιωτών και των ντόπιων Βέρβερων γυναικών. Η δυναστεία με το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων και τις ανακατατάξεις στην Ευρώπη, χάνει την δυναμική της και η Λιβύη επιστρέφει στην εξουσία του Σουλτάνου.

Αυτός ο Τουρκογενής πληθυσμός, θα αποτελέσει μέχρι την εποχή που ο συνταγματάρχης Καντάφι, ανατρέψει το καθεστώς του Βασιλιά Ιντρίς, την ελίτ της Λιβύης, μια καταπιεστική ομάδα φύλαρχων επάνω στην πλειοψηφία των Βερβέρων, και των υπολοίπων, ντόπιων αραβικών πληθυσμών.

Τότε στον Ιταλο-Τουρκικό πόλεμο, η Τουρκία των Νεότουρκων, χάνει. Μαζί χάνει και τον στόλο της στην Μεσόγειο και που ναυλοχούσε στην Βυρηττό και τα Δωδεκάνησα. Αυτό στα μάτια των Βαλκανικών κρατών αποκαλύπτει την στρατιωτική αδυναμία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, της νέας ηγεσίας της, αυτής των Νεότουρκων και οδηγεί στην υπογραφή της συμμαχίας Σερβίας Βουλγαρίας την ίδια χρονική περίοδο, 1911.

Όταν η Τουρκία υπογράφει στις 18 Οκτωβρίου του 1912 την πρώτη συνθήκη της Λωζάνης ως ηττημένη του πολέμου της με την Ιταλία, ήδη τα Βαλκανικά Έθνη, Ρουμανία, Σερβία, Βουλγαρία και Ελλάδα έχουν εφορμήσει επάνω της.

Ο εξασθενημένος Τουρκικός στόλος παραμένει ως απειλή, μα πλέον είναι ισοδύναμος με τον Ελληνικό, και ο Ελληνικός στόλος είναι απαραίτητος για την Σερβία και την Βουλγαρία, στο να αποκόψει την ενίσχυση των Τουρκικών στρατευμάτων στα πεδία των μαχών της χερσονήσου του Αίμου.

Αυτό που φοβόταν η Αυστρία και η Γερμανία της εποχής εκείνης ήδη συνέβαινε. Το πουλόβερ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε ήδη ξηλωθεί από την Λιβύη.

Το πουλόβερ του νεοΟθωμανικού επεκτατισμού του Ερτογάν, θα ξηλωθεί και πάλι από την Λιβύη. Θα είναι το Τουρκικό "the Bridge too far", γιατί άλλο Συρία που είναι δίπλα σου και άλλο Λιβύη που έχεις μια Μεσόγειο θάλασσα να διασχίσεις για να στηρίξεις.

Η Γερμανία, δεν έχει επίσης μάθει το μάθημα της. Αυτός ο πόλεμος θα ξηλώσει και το δικό της πουλόβερ, όπως το 1918. Η Ελλάδα να δει την ευκαιρία που της προσφέρεται και να αποκτήσει πάλι και την Εθνική της κυριαρχία και την επιστροφή της στον αυτοσεβασμό και την νίκη.


*Ο Αλέξανδρος Τσίγγος είναι ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://www.facebook.com/AlexandrosTsiggos