Αγαπητέ Νίκο, αναρωτιέμαι, αν...

style="text-align: right;">Γράφει ο Αλέξανδρος Τσίγγος*

trong>Αναρωτιέμαι, αν στο τελείωμα του ο άνθρωπος στέκεται εκεί ανάμεσα στην γη και τον ουρανό, αν επιτέλους βγάζει τα φτερά που δεν είχε ποτέ και που η ψυχή του, η φυλακισμένη στην λάσπη της δημιουργίας, κείνη που τον έβαζε ανέλπιδα να τα ζητά σε όλη του την ζωή, αν σε αυτό το κενό του χρόνου και του χώρου επιτέλους δικαιώνεται.

Αναρωτιέμαι, αν ο θυμός του, που γεννήθηκε γήινος και χαμερπής, αναγκασμένος να περπατά και να σέρνεται στην κάθε του μέρα, εκείνος που τον κάνει να σφίγγει την γροθιά και με δύναμη την χτυπάει στο τραπέζι, γιατί υπήρξε βέβηλος και ασεβής, που θέλησε τον Χριστό του να τον φέρει στα ανθρώπινα μέτρα και να Τον νιώσει σα ζεστό ανθρώπινο χνώτο που του θάλπει την καρδιά, αν αυτός ο θυμός ξεσπάει σε λυγμούς μετάνοιας.

Αναρωτιέμαι αν νιώθει ξαλαφρωμένος όταν θα απαλλαχθεί από το γήινο ρυπαρό σαρκίο του, εκείνο που κάποτε έσφυζε από ζωή και ήταν θαυμαστό στα μάτια του κόσμου, μα που χρεοκόπησε και έγινε ρυπαρό, αξιολύπητο, αβοήθητο, ήδη σάπιο από την τριβή με τον χρόνο, εκείνο που τόσο νάρκισσα θώπευε ο έρωτας, αν το πνεύμα που θάμπωσε μαζί με το σώμα, νιώθει επιτέλους το απεριόριστο και το κενό του σύμπαντος.

[caption id="attachment_421" align="alignright" width="241"] Αλέξανδρος Τσίγγος[/caption]

Αναρωτιέμαι αν εκείνη την στιγμή που δεν έχεις χρόνο για γυρισμό, που τα λάθη θα μείνουν αδιόρθωτα, που η συγγνώμη στέκεται αιωρούμενη και με το ερωτηματικό ΑΝ, είναι από ανάγκη η από επίγνωση.

αλαζονεία και η αμετροέπεια συμπιέζονται από το γείσο του θανάτου, και η λεβεντιά δε στέκει πια όρθια καβάλα σε περήφανα άλογο, ο δε άνθρωπος στενεύει σε μια μικρή σκιά, τόσο δά μικρούλα, όσο το μέγεθος μιας τελείας. Όσο και το πραγματικό μέγεθος της ύπαρξης του στο διάκενο του χρόνου, πόσο σημασία έχει να δεχτείς την συγχώρεση του άλλου για όλα αυτά που σε βαραίνουν.

Η Αναφορά των Πεπραγμένων σου.

trong>Η Αναφορά στον Γκρέκο, σε ένα φτιαγμένο από το ίδιο αίμα και την λάσπη της ίδιας προγονικής γης

ε έναν που σε περιμένει για το αυριανό σου τελευταίο ταξίδι. Κουρασμένος, σκονισμένο από τον δρόμο της γήινης σου ύπαρξης,.

ίναι όλο αυτό οι σκέψεις μου ιχνηλατώντας στους δαιδαλώδης λαβύρινθους της σκέψης ενός μεγάλου ανθρώπου του πνεύματος και της Ελληνικότητας.

iv class="td-paragraph-padding-2">

3 style="text-align: center;">"Ενός Ανυψωμένου και συνάμα Καταραμένου. Εσύ Νίκο Καζαντζάκη!"

div>

υγκλονίζεται το μέσα σου διαβάζοντας την ΑΝΑΦΟΡΑ σου ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ και δοκιμάζεται η ψυχή σου αιωρούμενη εκεί ανάμεσα στην γη και τον ουρανό του ανθρώπινου δράματος και της ύπαρξης.

Ανάμεσα στο πνεύμα και το σώμα.

trong>Ανάμεσα στην νίκη την ήττα και το στέγασμα τους, την θνητότητα.

*Ο Αλέξανδρος Τσίγγος είναι ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://www.facebook.com/AlexandrosTsiggos